19 september 2022 De Adviesraad Internationale Vraagstukken bracht recent een advies uit over ‘Mensenrechten: kernbelang in een geopolitiek krachtenveld’. Terwijl ik nadacht over een reactie daarop, las ik in De Groene een artikel van Coen van de Ven over Stefan Zweig: een boekbespreking van zijn boek ‘De wereld van gisteren’. Daarin wordt het Wenen en (breder) het Europa van voor de Eerste en Tweede Wereldoorlog beschreven: De wereld van gisteren barst op die manier van de i

Jurgis talked lightly about work, because he was young. They told him stories about the breaking down of men, there in the stockyards of Chicago, and of what had happened to them afterward - stories to make your flesh creep, but Jurgis would only laugh. He had only been there four months, and he was young, and a giant besides. There was too much health in him. He could not even imagine how it would feel to be beaten. "That's well enough for men like you," he would say, "silpn

"De schilder bleef nog even aarzelend staan voor hij zich afwendde van het schilderij, dat nog meer leek te schitteren in de wijkende duisternis en het mistige licht dat de ramen langzaam een gouden glans gaf. Hij had bijna het gevoel dat de licht smartelijke trek om de mond in een bekoorlijke glimlach zou veranderen als hij nog langer bleef kijken. Maar de koopman was al doorgelopen en hij moest zijn pas versnellen om hem bij de poort bij te benen. Samen, zoals ze gekomen wa

"Voor ons eigen bestaan hebben we allang de religie van onze voorvaderen, hun geloof aan een snelle en doorgaande opwaartse ontwikkeling van de menselijkheid opgegeven; ons, die wreed onze les hebben geleerd, lijkt dat overijlde optimisme banaal ten overstaan van een catastrofe die met één klap duizend jaar van humanistische inspanningen ongedaan heeft gemaakt. Maar al was het dan ook maar een waandenkbeeld, het was in elk geval een prachtig en edel waandenkbeeld dat onze voo