top of page

Philippe Claudel - Het kleine meisje van meneer Linh


"De reis duurt lang. Dagen en dagen. En al die tijd brengt de oude man op het achterschip door, met zijn blik op het witte kielzog dat ver weg de hemel raakt, en zoekt hij de verte af naar de verwoeste kusten van zijn land. Wanneer ze hem naar zijn kajuit willen brengen, laat hij zich zwijgend meevoeren, maar even later zien ze hem weer op het achterschip staan met één hand op de reling, de andere om het kind en het bordkartonnen koffertje aan zijn voeten.

Er zit een riem om het koffertje zodat het niet open kan vallen, alsof er allerlei kostbaarheden in zitten. In werkelijkheid zitten er alleen maar wat kleren van hem in, een foto die bijna helemaal door het zonlicht is vervaagd en een linnen zakje waar de oude man een handvol aarde in heeft gedaan. Dat is alles wat hij uit zijn land heeft kunnen meenemen. En het kind natuurlijk.

"De oude man kijkt naar het bed dat hem is toegewezen. Voorzichtig legt hij het kind op de grond, haalt de matras van de bedbodem en legt die op de vloer. Dan legt hij het kind erop. Uiteindelijk gaat hij naast haar liggen, met al zijn kleren aan en zijn hand om het handvat van zijn koffer. Hij sluit zijn ogen en vergeet de gezinnen die in een kring zijn gaan zitten om te eten. Hij sluit zijn ogen, en denkend aan de geuren van zijn geboorteland valt hij in slaap.

"Hij steekt een sigaret tussen zijn dikke, vermoeide lippen. Lippen die vermoeid zijn, dat betekent niets, denkt meneer Linh en toch is het zo. De lippen van de man zien er echt vermoeid uit, moe van een onoplosbaar, niet aflatend verdriet. Meneer Bark steekt een sigaret aan, die knettert in de koude lucht. Hij sluit zijn ogen, neemt het eerste trekje, glimlacht en kijkt naar het kleine meisje dat meneer Linh stevig op zijn schoot houdt. Hij kijkt naar haar en glimlacht nog breder, een goedwillende glimlach. Hij knikt; goedkeurend, lijkt het. Opeens voelt meneer Linh zich trots, trots op dat kleine meisje dat zo op hem leunt. Hij tilt haar een beetje op zodat meneer Bark haar beter kan bekijken en glimlacht naar hem.

Michiel van de Kasteelen

bottom of page