Achteraf gezien

Hij was nogal ver weg, toen hij de recensie las

- ver weg is een betrekkelijk begrip voor hen die reizen –

Hij zat in de ruime kamer van het Sheraton in

Tirana, omringd door al die zaken, die in een hotelkamer

horen: een sweet-sleeper bed, een grote televisie, een klein bureau en

een stoel. Er was ook een bank, maar dat was voor een hotelkamer

eigenlijk behoorlijk overbodig. Hij was alleen,

en hij voelde zich ook alleen,

- en ook dat was een betrekkelijk begrip voor hen die reizen –

De recensie gaf precies aan waar hij bang voor was geweest: dat hij het was

die gefaald had. Hij had gefaald in al die dingen, waarin hij normaal

zo goed was: in luisteren, in begrijpen, in iemand op z’n gemak stellen,

in het ijs breken, in subtiele manieren

om een glimlach op iemands gezicht

te toveren.

Hij herinnerde zich die desastreuze middag en avond: de autorit tot halverwege, de treinrit die andere helft, het wachten, het patatje oorlog in een onbekende

snackbar in een onbekend winkelcentrum, de regen, de deur naar het flatgebouw, de deur van de flat zelf, het ongemak, het falen in feite, en dan

al het voorgaande in omgekeerde volgorde,

op het patatje oorlog na.

Vóór dat alles was er slechts vastberadenheid geweest, helderheid, wil,

beslissing, hetgeen nu – achteraf gezien – behoorlijk kunstmatig leek. Dus

de vraag was of al het andere in die periode van helderheid ook kunstmatig was:

de zonsondergang over de velden en de verre bomen,

de kat die lui in de vensterbank lag,

de melancholie in het Adagio uit het vioolconcert van Bruch,

de kameraadschap aan de keukentafel?

Nee, dat kon hij toch niet geloven.

Een andere vraag was of hij het opnieuw zou proberen, maar

op die vraag wist hij het antwoord al, nog voor de vraag geformuleerd was.

En hij was blij met z’n nieuwe vastberadenheid.